Beni bu olaydan ilk haberdar eden kişi Gülşah oldu. Kar yüzünden köyde elektirikler kesikti o yüzden kimsenin kazadan haberi yoktu. Gülşah iananılmaz morali bozuk bi şekilde ölenlerden birinin bizim liseden alt dönem Şakir olduğunu söyledi. Gülşahların evinin çaprazında oturuyolarmış. Ben üzerimdeki sıkıntıyı ondan daha çabuk atmama rağmen her haberleri izleyişimde veya okuyuşumda engel olamadığım bi acı, korku, hüzün ne biliim de benimde tam anlayamadığım şeyler issediyorum. Şakir benim her tenefüs gördüğüm alt dönem öğrencilerinden biriydi hatta gülşah açıklayana kadar hatılayamadım kendisini ama çok üzdü gerçekten herkesi.
Sonra oturup düşündüm neye üzülüyorum diye Gülşahın da söylediği gibi ölümün hem benim hem de yakınlarım için bu kadar yakın olduğunu görmek üzdü beni aslında... Tamam bu eninde sonunda herkesin başına gelicek ama umarım beklenmeyen anlarda, zamanlarda, yaşlarda, acı verici şekilde olmaz etrafımızdaki kişilerin ölümü...
Bir de medya... Bu kadar üzmeye hakları yok bence herkesi...Tamam hikayeler çok üzücü ama yinede bence medya biraz izleyenlerin de psikolojisini düşünmeli... En iyisi izlememek...
Ölüm uzak olsun..(Ensemizde olduğunu bilsek de..)
Sağlıcakla kalın...
Allah bütün ölenlere rahmet eylesin ve yakınlarına sabır versin...
2 comments:
Evet ölüm çok yakın...Amma inanıyorum yaşanan anı güzel kıldık, kılmaya da devam edeceğiz. Mühim olanda bu bence. Ha bide ardından seni düşününce tebessüm edebilecek birkaç dost bırakmak(tıpkı senin gibi)eee sonuçta herkes zaten ağlıyor olacak.
kesinlikle!!!!:)
Post a Comment